Γιατί όχι ;

Είναι μια ιστορία που μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.

Σύρθηκα μέχρι το παράθυρο ...;Έξω η βροχή πέφτει ορμητικά, λες και θέλει να ξεπλύνει τις ανομίες μας πάνω στη γη ...;Ο πόνος στο στομάχι αβάσταχτος ...;Πέρασε η επήρεια της ψευδαίσθησης των αισθήσεων π
ου προκαλεί το παυσίπονο ...;Το επόμενο σε μία ώρα ...;Μετράω το χρόνο με τον πόνο, μόνιμο σύντροφο μου ...;Ο καρκίνος στο στομάχι μου, είναι η κλεψύδρα μου, και ο πόνος κόκκοι άμμου στο νευρικό μου σύστημα ...;

Η ανακοίνωση από το γιατρό της ύπαρξης του καρκίνου, μου γκρέμισε τον κόσμο μου ...;Αυτόν που ιδανικά έφτιαχνα στο μυαλό μου για το αύριο ...;Σίγουρα αλλιώτικο από αυτό που ήρθε ...;Όνειρα, λεφτά, δόξα, επιτυχία, καριέρα ...;Από την άλλη ο καρκίνος ...;Ο φονέας των ονείρων ...;Ο φονέας του πόνου μου ...;Γιατί σε μένα Θεέ μου; Γιατί τόσο νέος;
Τελικά γίναμε φιλαράκια, εγώ και ο πόνος ...;Αυτός που έγινε ο δάσκαλος μου ...;Ο δάσκαλος της ζωής ...;Δύσκολη η μετεξέλιξη ...;Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει ...;Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει από ζωή ...;Τελικά γιατί όχι σε μένα; Γιατί να ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου; Μήπως ο πόνος κάποιου άλλου θα σήμαινε τη δική μου χαρά; Κι αν η χαρά είναι κρυμμένη κάπου αλλού ...;

Πλησιάζει Πάσχα ...;Κάποιοι θα το ζήσουν και κάποιοι όχι ...;Ποιος ξέρει; Ίσως να μην προλάβω το φετινό Πάσχα ...;Ίσως, όμως να το ζήσω ολοκληρωτικά, παντοτινά ...;Ποιος ξέρει; Η ζωή μου όμορφη, με χαμόγελα και χαρές ...;Είχε και στενάχωρες στιγμές και άλλες με πίκρα ...;Χαίρομαι για ότι έζησα ...;Πικραίνομαι για ότι μπορούσα και δεν το έζησα ...;Προσμένω το Πάσχα ...;Όχι το φετινό ...;Εκείνο της αιώνια Ανάστασης ...;

Η βροχή σταμάτησε ...;Ένα ουράνιο τόξο πάνω από το απέναντι βουνό ...;Τώρα το φως, πριν τα μαύρα σύννεφα ...;Το φως απλωμένο με όλα του τα χρώματα, σημάδι ελπίδας ...;Πρέπει να ξαπλώσω, να ξαποστάσω, ίσως κοιμηθώ λίγο ...;Μέσα στο δωμάτιο μόνο το φως του καντηλιού ...;Η φλόγα του τρεμοπαίζει μπροστά στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου ...;η μόνη μου ελπίδα ...;Όχι για τον πόνο ...;Αυτός είναι, είμαι ...;εγώ. Μαζί πορευόμαστε ...;Μόνη μου ελπίδα κι αποκούμπι η Χάρις Του ...;Αυτός ξέρει από πόνο ...;Με καταλαβαίνει, με νοιώθει ...;Μόνη ελπίδα η γνώση του σταυρού ...;Ο δικός μου είναι βαρύς! Τον αντέχω όμως, γιατί τον σηκώνει Εκείνος ...;

Εκείνος είναι η ελπίδα για τη στιγμή που θα ξαναρχίσει να βρέχει, μέσα μου ...;Έξω η βροχή ξανάρχισε τον χορό της ...;Τα μάτια μου κλείνουν ...;Το νέο παυσίπονο έδρασε ...;Ας κοιμηθώ λίγο ...;

Υ.Γ. Μπορεί να είναι μια σκηνή από το παρόν μπορεί να είναι και μία σκηνή από το αύριο. Ποιος ξέρει; Καλη Ανασταση!!

ΠΗΓΗ: Τεύχος «Ενορία.gr» & «Πέρασμα στη απέναντι όχθη» π.Βασίλειος Θερμός