Κυκλοφορεί σαν ανέκδοτο, αλλά είναι πραγματικότητα

Παιδιά σαν ήμασταν, στα χωριά μας τότε, μεταξύ των άλλων, κουβεντιάζαμε και για το πότε είδε ο καθένας μας από κοντά αεροπλάνο, αν ανέβηκε κανείς μας σ΄αυτό, αν είδαμε τρένο , λιοντάρι και ελέφαντα, πολυκατοικία με 10 ορόφους κ.ο.κ .....Τώρα τα θυμόμαστε με νοσταλγία, όλα εκείνα τα αθώα χρόνια και γελάμε με νόημα, αφού σήμερα τα παιδιά στην πόλη δεν είναι για γέλια, αλλά για κλάματα., δυστυχώς. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα δένδρα, δεν γνωρίζουν τις φωνές των ζώων, δεν έχουν αίσθηση του τι είναι βρεγμένο χώμα και λάσπη, δεν αντιλαμβάνονται τις μυρουδιές της φύσης ...Κυκλοφορεί σαν ανέκδοτο, αλλά είναι πραγματικότητα! Συνέβη σ΄ένα δημοτικό σχολείο ευρωπαϊκής χώρας, όπου τα παιδιά σε ημερήσια εκδρομή στην ύπαιθρο, αντικρίζοντας ένα γουρουνάκι, φώναξαν «πω, πω ένας μεγάλος κουμπαράς». Γιατί τα θυμήθηκα και γιατί τα γράφω αυτά τώρα; Τα θυμήθηκα προχτές που βρέθηκα μετά από πολύ καιρό και πάλι στο βουνό, όπου διανυκτέρευσα, και ομολογώ πως δεν κοιμήθηκα. Προσπάθησα να μην  κοιμηθώ, γιατί θα έχανα όλα όσα άκουγα, όλα όσα έβλεπα,  όλα όσα γευόμουνα με όλες τις αισθήσεις. Λίγο νωρίτερα στο δειλινό,  έτρεχα κι αγκάλιαζα (ως δεκατετράχρονο παιδί) τους κορμούς των δένδρων, πετούσα πέτρες μακριά για να ακούω τον αντίλαλο της πτώσης, της πρόσκρουσης στο έδαφος, στο βάθος του φαραγγιού, κρατούσα την ανάσα μου για να ακούω ακόμα και τους πιο σιγανούς ήχους της ζωντανής φύσης. Κάθε ώρα , κάθε στιγμή και διαφορετικοί ήχοι, όπως και τα τραγούδια των πουλιών ....άλλα την ημέρα, άλλα τη νύχτα. Έζησα έστω και για λίγο, σε μια άλλη διάσταση χρόνου και έγινα σίγουρα σοφότερος, αφού τα όσα συμβαίνουν στη φύση, μακριά απ΄τη βοή της πόλης, συμβαίνουν απλώς, (αρμονία και γαλήνη) και δεν χρειάζεται να τα διδαχτείς ή να τα επιδιώξεις .....