Ο γνήσια ταπεινός δύσκολα έχει ψυχικές διαταραχές

O Γιούνγκ είχε πει πως αν είχαμε καλούς εξομολόγους ιερείς δε θα χρειαζόμασταν τους ψυχιάτρους. Χρειάζεται συνήθως ένας συνδυασμός επιστημονικής και πνευματικής ιατρείας..Σε περιπτώσεις μανίας, κατάθλιψης, παραλογισμού, χρειάζεται απαραίτητα λελογισμένη χρήση φαρμάκων προς κατευνασμό και ανακούφιση. Πάντως οι ίδιοι οι ιατροί λέγουν πως τα πολλά φάρμακα εθίζουν, ναρκώνουν και αποκοιμίζουν τον άνθρωπο. Μερικοί παίρνουν προληπτικά φάρμακα. Φοβούνται μην και αισθανθούν άσχημα..Δεν υπάρχει όμως χάπι χαράς και ευτυχίας. Ορισμένοι παίρνουν διπλή δόση υπνωτικών, για να είναι σίγουροι. Έτσι όμως σίγουρο είναι πως δεν βοηθούν τον εαυτό τους καθόλου.Σε μερικούς αρέσει να είναι άρρωστοι, για να προσέχουν, να τους περιποιούνται, να ενδιαφέρονται γι αυτούς. Πιστεύουμε πως ο ενστερνισμός της ταπείνωσης θα συνδράμει ουσιαστικά για την απόδραση φοβιών, μανιών, διχασμών, μειονεξιών, δειλιών, αϋπνιών, φαντασιών, ενοχών και θλίψεων. Δυστυχώς σήμερα η αγωγή, τα πρότυπα, η όλη ατμόσφαιρα είναι αταπείνωτα. Η ταπείνωση θεωρείται ελάττωμα και όχι αρετή. Η ταπεινολογία και η ταπεινοσχημία, λέει ο ιερός Χρυσόστομος, είναι χειρότερες της υπερηφανείας. Η ταπείνωση δεν έχει καμία σχέση με την κακομοιριά. Η ταπείνωση είναι αρχοντική, αξιοπρεπής, αξιότιμη και αξιοσέβαστη. Ο ταπεινός δεν είναι μισοκακόμοιρος, αξιολύπητος, χαζοχαρούμενος, αφελής, καρπαζοεισπράκτορας, ανόητος και αμαθής. Είναι έξυπνος, αλλά δεν κάνει τον εξυπνάκια, γνωρίζει αρκετά, αλλά δεν κάνει τον ξερόλα, μιλά, αλλά δεν αποστομώνει, λέει τη γνώμη του, αλλά δεν προσπαθεί να την επιβάλει. Ο αληθινά ταπεινός δεν παραπονιέται συνεχώς, δεν γκρινιάζει εύκολα, δεν φοβάται πολύ, δεν στενοχωριέται όταν δεν του δίνουν το λόγο, δεν υπερηφανεύεται όταν του δίνουν το λόγο. Ο γνήσια ταπεινός δύσκολα έχει ψυχικές διαταραχές ........ 

Μ. Μωυσής