Βελούδινη μοναξιά...

Αλλόκοτο το φορτίο της μοναξιάς, βαρύ, σχεδόν ασήκωτο, αλλά και ογκώδες ! Αλίμονο σε αυτούς που το κουβαλούν στην πλάτη τους. Κι όμως υπάρχει και κάποια άλλη μοναξιά, ανάλαφρη και απαλή, σχεδόν βελούδινη που γεμίζει με ευχαρίστηση αυτούς που τη βιώνουν. Αυτή είναι η δημιουργική μοναξιά, αλλά δεν είναι για όλους! Την προτιμούν και την ανέχονται όσοι παλεύουν για να ξεπεράσουν τη ματαιότητα, όσοι μετακομίζουν σε ένα άλλο επίπεδο ιδεατής ζωής με τη θέλησή τους, για να ξεφύγουν από τη βαβούρα της ζωής των υλικών πραγμάτων, της κοινωνίας  στην οποία ασφυκτιούμε όλοι. Σε μια κοινωνία, σαν τη σύγχρονη, η βιωτή απέκτησε άγρια χαρακτηριστικά. Η ζωή όμως είναι άλλη, ακόμα και σήμερα. Παρά τις δυσκολίες που βλέπουν οι απαισιόδοξοι, είναι πολύ ωραία, γιατί στο βάθος των δυσκολιών της κρύβεται η ομορφιά και το μυστήριό της. Η ευτυχία, το υπέρτερο από τα αγαθά της, χαρίζεται με απλοχεριά ακόμα. Στο σήμερα, που οι περισσότερες αξίες αρχίζουν και ξεφτίζουν, που το άγχος της καθημερινότητας αποδυναμώνει κάθε δημιουργική διάθεση και προσπάθεια, η ευτυχία εξακολουθεί να δίνει το παρόν της. Όχι όμως στην πολυτέλεια των υλικών αγαθών, στις σκληρές καρδιές, στα ευρύχωρα και μεγάλα σαλόνια με τις πολλαπλές απολαύσεις και τις πρόσκαιρες χαρές. Ο δρόμος που οδηγεί εκεί μπορεί να φαίνεται άνετος, γι αυτό και θαμπώνει στην αρχή του, στο ξεκίνημα, αλλά στη συνέχειά του σκοτεινιάζει και καταλήγει στα αδιέξοδα των ψευδαισθήσεων. Μόνο με οδηγό την πραγματική αξία του ανθρώπου και το φως της αγάπης βαδίζεις στα σίγουρα για την κατάκτηση της αρετής, για την ανακάλυψη της αληθινής ευτυχίας, αυτής που οδηγεί στο δρόμο της τελείωσης. Μόνον έτσι θα προχωράς και θα γεμίζει η ψυχή σου απ΄τη χαρά, απ΄το άρωμά της ζωής, που σκορπίζεται παντού, σε όλο το μήκος της επίγειας διαδρομής. Δυστυχώς, όμως, για μας τους πολλούς δεν την ακολουθούμε αυτή την πορεία, αφού η χαλάρωση, η ματαιοδοξία, η αδράνεια και η απερισκεψία, αλλού σέρνουν τα βήματά μας. Βρισκόμαστε δήθεν σε διαρκή αναζήτηση του ιδανικού, αλλά δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Δηλαδή δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Αφορίζουμε τη ζωή, με την έννοια πως αυτή φταίει για όλα, επειδή είναι σκληρή και δύσκολη !  Μακάρι κάποτε όλοι οι άνθρωποι της γης να κρατήσουν για πάντα μέσα τους τη ζεστασιά της αγάπης και της ανθρωπιάς, για να μπορέσει και η ανθρωπότητα να αποκτήσει το περιεχόμενο που της αξίζει. Την ειρήνη, την πρόοδο και την εγγύηση της αδελφοσύνης ..